بهتر بودن

انسان به واسطه غریزه اش در پی دو امر کلی است 1-امنیت 2-لذت

او وقتی در کودکی امنیت ندارد و نیز مجال لذت به او داده نمی شود جای این دو به بهتر بودن ، غالب بودن و برتر بودن رو می آورد و این در تمام عمر با او باقی می ماند و حتی زمانی که عقل تکامل را جایگزین لذت و امنیت می کند باز هم این تکامل را برای برتری می خواهد.

تفاخر و تظاهر جایگزین ، آرامش و حظ می شود .اخلاق وسیله ای در خدمت بالاتر بودن می شود بجای اینکه به لذت ها عمق بدهد.

اپیکوریسم چه فلسفه نابی و ایده آلیسم چه رنجی.

شدن زجری بی پایان و بودن عیشی مدام.


به دست می آورد ، می گیرد ، می خرد و می راند تنها برای بهتر بودن و غلبه بر دیگران ، چه دیگران واقعی چه واهی .

قناعت ( به ضروریات اکتفا کردن) و پذیرای خود بودن،شاید راه خروج از بازی بهتر بودن است.

چهار شنبه 11/6/88